Fiets tegen diabetes

Gelukt, de Winter11stedentocht fietsen met diabetes type 1!

Hoe saamhorig een toertocht kan zijn! Op de bijzondere datum 02022020 fietste ik de Winterfiets Elfstedentocht. Het werd een koude, natte, maar ook feestelijke tocht over iets meer dan 200 km langs 11 Friese steden. 

Vanuit de Elfstedenhal in Leeuwarden starten we in één van de waarschijnlijk zwaarste fietstochten van het jaar om te bikkelen voor kinderen met diabetes type 1. Samen met team ‘Fiets tegen diabetes’ heb ik de tocht gefietst. Met trots kan ik zeggen: “We zijn met het gehele team gefinisht!” We hebben met elkaar en voor elkaar gefietst.

Weersomstandigheden die het uiterste vragen

Ik had er wel een voorstelling bij. Onder gure weersomstandigheden de Friese Winter11tocht fietsen. Ik had hem immers al eens eerder gefietst en in de zomer meerdere keren. Maar eerlijk gezegd, hoe het is om met diabetes type 1 deze uitdaging aan te gaan, geen idee. De conclusie is: Het kan, want Evert-Jan deed het! Maar gemakkelijk, dat was het zeker niet.  Wind, koude temperaturen en bijna de hele dag (soms stromende) regen, het recept voor een barre tocht. Weersomstandigheden die het uiterste vroegen van het lijf en het doorzettingsvermogen. En dan heb je het nog niet eens over ongedacht hoge bloedsuikers die vervolgens in een soort duikvlucht dalen.

Aardedonker

We hebben afgesproken om ons om 7.00 uur te verzamelen bij de Elfsteden hal. We doen onze gele caps op met het logo van ‘Fiets tegen Diabetes’. Herkenbaar en naar later blijkt ook heel functioneel. We starten in groep 2. Na het Friese volkslied en uitgezwaaid door Erben Wennemars (die even later ook zelf met zijn team op de fiets springt) rijden we met zo’n 400 anderen het donker in. Buiten Leeuwarden, in de polders, is het eerst aardedonker. Het is een prachtig gezicht, een lang lint rode en witte lampjes die door het donker trekt. Maar het is wel oppassen. Voor je er erg in hebt zit je tegen het wiel van een ander of naast de weg.

Regen

We zijn nog ruim voor Sneek als het begint te regenen. Regen die eigenlijk de hele dag blijft aanhouden. Na Sneek is het lange lint verbrokkelt tot kleine groepjes fietsers en hier en daar eenzame fietsers of een stepper. Hadden we nog even de hoop dat onze ‘waterdichte’ fietskleren ons droog zouden houden, bij Sloten is die hoop vervlogen. Tegen deze vorm van regen is geen kruid opgewassen. Wanneer we Bolsward naderen, zijn we doorweekt. We hebben geen droge draad meer aan ons lijf. Evert-Jan heeft het extra pittig. Ondanks goed nadenken en voorbereiden start hij met een bloed glucose van 17,1 mmol/l.

Evert-Jan verteld:

"Op de avond voor de tocht zet ik mijn streefbereik op 8,3 mmol/l voor de hele nacht, zodat ik in de morgen wat hoger uitkom. Ik ontbijt om 6.00 uur. Het bestaat uit 3 boterhammen, een glas melk en een kop koffie. Ik geef mezelf voor 1 boterham insuline. Toch start ik met een glucose van 17,1 mmol/l. Net voor de start, om 7.15 uur haal ik mijn pomp uit de automodus. Ik merk al snel dat mijn waarden snel dalen. Ik neem een energy gel en een krentenbol. Ik ben bang om een echte hypo te krijgen. Daarom drink ik ook nog 25 gram Dextro in water. Domme zet! Even later zit ik 22,1 mmol/l. Ik voel me naar worden. Ik zet de pomp aan om een berekening te maken. Volgens de berekening moet ik 5,5 IE moeten bolussen. Ik geef mezelf 2,5 IE. Dit blijkt een goede keuze. Na 10 km begin ik te zakken en zet de pomp uit. Om de 10 km neem ik 15 gram koolhydraten."

Opklaringen

We rijden door het glooiende Gaasterland, over de dijken langs het IJsselmeer en door de polders richting Bolsward. Regelmatig zijn er controle momenten nodig, moet er nagedacht worden, gegeten worden. En dan is het koud. Stilstaan in de wind met zeiknatte kleren. Dan lijkt het wat op te klaren. Het is zelfs even droog. Optimisten weten te vertellen dat het droog blijft. In onze volgauto hebben we wat reserve kleren. Voor zover mogelijk drogen we ons en doen wat droge kleren aan. We zijn nog maar net onderweg naar Harlingen of het begint weer te regenen. Het wordt eigenlijk niet meer droog. 

Niet opgeven

Pas in de middag stabiliseren de bloedsuikerwaarden zich rond de 8 mmol/l. Evert-Jan zet door, hij wil en zal het halen. Evenals zijn vriend Rouke, die eigenlijk zonder training op de fiets is gestapt vanmorgen. Meerdere keren overweegt Rouke om in de volgauto te stappen. Toch geeft hij het niet op. Ik rijd samen met Melvin en Martijn veel op kop, zodat de anderen uit de wind kunnen fietsen. Nadeel is dan wel weer dat de anderen dan de opspat van water moeten slikken. Maar wat deert het nog, natter kan niet.

Gastvrijheid

De stempelposten van de Winterfiets11stedentocht zijn heel divers. Van standjes op straat met krentenbollen en chocomelk, warme kroegjes met muziek tot een clubhuis met de schaatsbaan waar ‘snert met roggebrood en spek’ wordt geserveerd. Maar in Dokkum wacht ons de grootste verrassing. Twee dames hebben speciaal op ons gerekend, de Friese vlag hangt uit. We moeten binnenkomen. In de warme sfeervolle keuken krijgen we kippensoep, belegde bolletjes en gekookte eieren. Heerlijk! Eén van de dames heeft diabetes verteld ze mij. Ze vindt het fantastisch dat we tegen diabetes fietsen. Ze gaat 27 juni meefietsen zegt ze.

Trots!

Na Dokkum is het nog 25 km, vooral tegen de wind in, door de regen. Gelukkig is de wind nog niet aangewakkerd tot de beloofde kracht 4. Het is donker als we over de finish bij de Blokhuispoort rollen. Op het podium in de tent, krijg ik het Elfstedenkruisje omgehangen. Ik voel me blij, voldaan en trots. Trots op mijn zoon die met diabetes type 1 deze prestatie neerzet. En op zijn vrienden en mijn vrienden die met hem en voor hem hebben gefietst. 

De verhalen na afloop van de rit hadden één ding gemeen: de tocht was zwaar, nat en koud, maar ook zo’n  ongelooflijk mooie ervaring! Doelen halen, er voor gaan, de voldoening achteraf, dat is wat uitdagingen aangaan tot een feest maakt!